منم سرگشته حیرانت ای دوست / کنم یکباره جان قربانت ای دوست /
تنی نا ساز از شوق وصل کویت / دهم سر بر سر پیمانت ای دوست /
دلی دارم در آتش خانه کرده / میان شعله ها کاشانه کرده /
دلی دارم که از شوق وصالت / وجودم را ز غم ویرانه کرده /
من آن آواره بشکسته حالم / ز هجرانت بُتا روو به زوالم /
منم آن مرغ سرگردان و تنها / پریشان گشته شد یکباره حالم /
زِ هَر سر بر سر سجاده کردم / دعایی بهر آن دلداده کردم /
ز حسرت ساغر چشمانم ای دوست / زبانت از یکسره از باده کردم /
دلا تا کی اسیر یاد یاری / ز هجر یار تا کی داغداری /
بگو تا کی ز شوق روی لیلی / تو مجنون پریشان روزگاری /
پریشانم، پریشان روزگارم / من آن سرگشته ی هجر نگارم /
کنون عمریست با امید وصلت / درون سینه آسایش ندارم /
ز هجرت روز و شب فریاد دارم / ز بیدادت دلی ناشاد دارم /
درون کوهسار سینه ی خود / هزاران کشته چون فرهاد دارم /
چرا ای نازنینم بی وفایی / دمادم با دل من در جفایی /
چرا آشفته کردی روزگارم / عزیزم دارد این دل هم خدایی /